ZABAWA W TEATR

„Teatr to jest takie miejsce, w którym mocniej bije serce...”
(M. Głogowski)

Inscenizacje w szkole mają swoją tradycję i gorących miłośników. Pozwalają przełamać wyblakłą szarość szkolnej codzienności, często żmudnej i zbyt poważnej jak na potrzeby dzieci. Wnoszą w uczniowskie życie element odmiany, twórczego klimatu i poczucie przeżywania czegoś wyjątkowego.

W naszej szkole teatr zajmuje poczesne miejsce, staramy się pielęgnować ten rodzaj twórczej współpracy, zanurzenia się w świecie z pogranicza fikcji i prawdziwych uczuć oraz doświadczeń. Zdajemy sobie sprawę, jak wielkie są walory wychowawcze, kształcące, a czasem wręcz terapeutyczne przygotowywanych przedstawień. Poczucie wspólnej odpowiedzialności, samodyscyplina, konieczność pamięciowego opanowania czasem długich i niełatwych tekstów, radzenie sobie z sytuacją stresową w czasie przedstawienia i wreszcie satysfakcja z wykonanej pracy- wszystko to powoduje, że teatr staje się znakomitym treningiem emocji, zachowań społecznych i intelektu.
W marcu uczniowie klas piątych mieli okazję uczestniczyć w wyjątkowym projekcie edukacyjnym „Zabawa w teatr”, realizowanym w ramach lekcji języka polskiego pod kierunkiem p. Aleksandry Sroczyńskiej- Kisser. Pomysł na przedsięwzięcie zrodził się przy okazji omawiania książki „Ania z Zielonego Wzgórza”, powstał z chęci aktywizowania dzieci i pokazania, że lekcje z lekturą wcale nie muszą być nudne i monotonne, wręcz przeciwnie, mogą stać się naprawdę wielką przygodą! Projekt zakładał zdobycie podstawowej wiedzy teoretycznej dotyczącej teatru, a następnie wykorzystanie jej w praktyce podczas pracy nad przygotowaniem krótkich epizodów teatralnych prezentujących zabawne perypetie głównej bohaterki. Piątoklasiści uczyli się reguł wykonania afisza teatralnego, samodzielnie tworzyli scenariusze swoich scenek, poznali specyfikę pracy reżysera, scenografa, charakteryzatora, kostiumologa, akustyka i przede wszystkim aktora. Sami zdecydowali, jaki będzie podział ról, nie bali się wyzwań, co zaowocowało tym, że mogliśmy podziwiać na przykład dziewczynki w rolach męskich oraz niektórych chłopców w rolach kobiecych, kabaretowych i może nieco przerysowanych, ale z pewnością brawurowych i jedynych w swoim rodzaju. Ujawniło się wiele aktorskich talentów. Przygotowania do przedstawienia trwały prawie miesiąc i pochłonęły wszystkich bez reszty, dostarczając niewątpliwie dużo emocji. Stały się niezwykłą okazją do tego, by każdy (mniej czy bardziej utalentowany) miał poczucie spełnienia, bycia kimś znaczącym i zdolnym do wykonywania wspaniałych rzeczy. Przez cały ten czas uczniowie „żyli” sztuką, choć na początku trzeba było pokonać pewien opór, zwłaszcza u tych, którzy występowali po raz pierwszy. Nie brakowało wzruszeń, kiedy najbardziej nieśmiałe osoby, zapłonione i skulone, cicho wypowiadały swoje kwestie. To były cztery tygodnie ciężkiej pracy, ale dzięki zaangażowaniu wszystkich przedstawienie krok po kroku nabierało kształtu, rozmachu i zakończyło się sukcesem.
Na premierę, która miała miejsce podczas uroczystej otwartej lekcji języka polskiego, przybyli oczywiście rodzice, a także wychowawcy klas i pani dyrektor. Widzowie przyjęli naszych aktorów ciepło i serdecznie, oglądając występy z ogromnym przejęciem. Scenki były przezabawne i o to chodziło! Przedstawienia szkolne nie mogą być przecież za poważne, jeśli chce się, by dla uczniów wspólna praca była źródłem radości, satysfakcji i przyczyniała się do tworzenia głębokich przyjacielskich więzi. A jeśli aktorom zdarzają się drobne „wpadki”, na przykład mylą wypowiadane kwestie, podpowiadają donośnym głosem zamyślonym kolegom, gubią perukę czy łamią obcas na środku sceny? No coż, chciałoby się powtórzyć za słynnym humorystą: „Śmiej się, pan, z tego”.

Aleksandra Sroczyńska- Kisser