Historia Szkoły

Pierwsze informacje dotyczące oświaty i szkolnictwa na terenie gminy Parzęczew sięgają XVI wieku. W tym czasie w Parzęczewie powstała szkoła miejska oraz żydowska z dwoma bakałarzami funkcjonującymi do 1775 roku. Brak jest informacji na temat szkolnictwa w okresie działalności Komisji Edukacji Narodowej. Parzęczew, któremu prawa miejskie nadał Król Władysław Jagiełło w 1421 roku, utracił je bezpowrotnie w roku 1870. Od tego roku osada została włączona do gminy Piaskowice. W wyniku wojen i pożarów wiele dokumentów zaginęło i istnieją bardzo długie okresy, w których na temat szkolnictwa niewiele wiadomo. W dobie rozbiorów szkolnictwo na terenie gminy Piaskowice w zasadzie nie istniało. Wiadomo jednak, że w 1886 roku była w Parzęczewie szkoła początkowa ogólna. W roku 1907 władze carskie powiatu łęczyckiego wyraziły zgodę na otwarcie w Parzęczewie szkółki elementarnej z jednym nauczycielem, nazwiskiem Bejaskin Alosza, a od 1911 z dwoma. Szkoła ówczesna nie cieszyła się dobrą opinią wśród rodziców. Przysłano do pracy nauczycielskiej Rosjanina, który nie znał języka polskiego w mowie ani piśmie. Nauka więc odbywała się w języku rosyjskim i służyła rusyfikacji dzieci. Z powodu wybuchu I wojny światowej szkółka elementarna w Parzęczewie została w dniu 14 sierpnia 1914 zamknięta przez carskiego nauczyciela powiatu łęczyckiego. Dopiero 1 września 1917 roku gubernator niemiecki Beseler wydał zarządzenie, na mocy którego Polacy mogli zakładać elementarne szkoły ludowe na koszt gminy.Teren pod nową szkołę. Nauka tam odbywała się w języku polskim i organizowana była przez polskie władze oświatowe. Pierwszymi polskimi nauczycielami pracującymi w szkole podstawowej w Parzęczewie byli: Z. Dytkowski i I. Flanczewska. Po wprowadzeniu "dekretu o obowiązku szkolnym" w 1919 roku liczba dzieci w wieku szkolnym ciągle wzrastała. Stara dwuizbowa szkoła nie mogła pomieścić wszystkich uczących się dzieci. Wynajmowano więc nowe izby lekcyjne w domach prywatnych u mieszkańców osady. W 1925 roku kierownikiem szkoły został mianowany Czesław Kosiński, zdolny nauczyciel i działacz społeczny. Jego staraniem został podniesiony stopień organizacyjny szkoły do pełnej siedmioklasowej ze względu na znaczny wzrost liczby dzieci w Parzęczewie, jak i okolicach. W związku z tym wzrosła liczba nauczycieli specjalistów do nauczania poszczególnych przedmiotów, zwłaszcza w klasach starszych. Jednak proces nauczania i wychowania nadal odbywał się w wynajętych izbach, rozrzuconych po Parzęczewie. Ciężkie warunki pracy nauczycieli oraz ogromnie utrudnioną naukę dzieci rozumiał kierownik szkoły i Dozór Szkolny. Zwrócono się do władz gminnych, aby uchwalony został Budynek Gminy w którym znajdowała się kiedyś szkoła! dodatkowy budżet na dobudowanie dwóch sal przy szkole w Parzęczewie. Jednak sprawa nie została załatwiona pozytywnie, odnajęto dalsze dwa pomieszczenia na izby lekcyjne. W 1935 roku Czesław Kosiński odszedł do Zgierza, a jego miejsce zajął Jan Wiktor, który energicznie rozpoczął starania związane z budową nowej szkoły i sali gimnastycznej. Po 16 miesiącach wytężonej pracy oddano do użytku nowy budynek szkoły, lecz bez sali gimnastycznej. Pierwsze zajęcia rozpoczęły się 1 września 1937 roku i trwały do wybuchu II wojny światowej. Działania wojenne 1939 roku oraz okupacja hitlerowska uniemożliwiały naukę polskim dzieciom, gdyż w budynku szkoły był niemiecki urząd gminy, a potem Niemcy zainstalowali radiostację nadawczą dla frontu wschodniego. Już 19 stycznia 1945 roku pod nadzorem nauczycielki z czasów przedwojennych, Heleny Kosińskiej-Heiman, rodzice i ich dzieci przystąpili do porządkowania budynku szkolnego po Niemcach, aby przygotować go do prowadzenia nauki. Zaraz też zgłosili się do pracy nauczyciele: Jan i Helena Sprusińscy, Dionizy Kuźniak, Józef Kazimierski. Na kierownika szkoły powołano Dionizego Kuźniaka. W pierwszym roku po Wyzwoleniu utworzono cztery oddziały klasy I, dwie II, po jednym oddziale III, IV i V. Rok szkolny trwał do 14 lipca 1945. W 1946 roku kierownikiem szkoły został Kazimierz Rybarkiewicz, pełnił tę funkcję przez 26 lat do 1972 roku. Budynek szkoły pozostał niezmieniony do 1981 roku, a jedynie otynkowano go na zewnątrz, wymalowano, zelektryfikowano i w latach 60 - tych doprowadzono sieć wodno-kanalizacyjną. Obecnie budynek szkoły z 1937 roku po remoncie jest Urzędem Gminy w Parzęczewie. Wielokrotnie zmieniała się kadra pedagogiczna, ale zawsze jej atutem były młodość, zapał i wytrwałość. Po reformie oświaty i wprowadzeniu reorganizacji administracji państwowej, Szkoła Podstawowa w Parzęczewie stała się w 1973 roku Zbiorczą Szkołą Gminną ( do 1999r.). Musiała przyjąć dzieci ze szkół w Gortatowie, Różycach i w dalszej kolejności z punktów filialnych w Śniatowej i Sliwnikach. W żaden sposób dotychczasowa szkoła nie mogła pomieścić tylu uczniów, dlatego też władze Kuratorium Oświaty i Wychowania w Łodzi zdecydowały o budowie nowoczesnej szkoły wraz z salą gimnastyczną. We wrześniu 1980 roku oddany został do użytku jeden segment z kompleksu budynków szkolnych, a później oddano pozostałą część wraz z sala gimnastyczną. Ta nowoczesna szkoła funkcjonuje do chwili obecnej, a w roku 2001 obchodziła swoje 20-lecie istnienia.

• poprz.
• nast.